Bir şımarık kız çocuğu...

Birkaç günlük yazı..

Dün şirkette Fikret Bey'e de anlatıyordum. Şimdi annemlerle geldi ya, birlikte olduk ya bir süre evde, değişik tepkiler gösterdi vücudum bu duruma. Kademe kademe anlatacağım.

1. İlk birkaç gün : Herşey çok ilginç. Annemler sürekli beni işyerinden arıyorlar. Ben işteyken evde birilerinin olması duygusuna alışmaya çalışıyorum. Eve gelince sıcak yemek yiyiyorum. Üstüne tatlı. Üstüne meyve. Üstüne çerez. Aylardır açmışçasına yemeklere saldırıyorum. İlgiden ölesiye faydalanıp, şımarıp, geceleri babama sırtımı kaşıtıp, kedi gibi mırlıyorum. Geceleri annemle aynı yatakta yatıp, gecenin bir yarısı su istemek için "suuuuuuu" diye ciyaklamam yetiyor :) Yemin ederim.

2.Üçüncü ve dördüncü günler : Annemler herşeye karışıyorlar. Eve geç gelmeme, tabağımda yemek bırakmama, kıyafetlerimi dolaba koymamama (wagamama)...Feci derecede kalbim sıkışıyor. Azıcık rahat bıraksınlar. Yemek bile yapmasınlar isterlerse, ama sürekli arayıp soru sormasınlar, kızlarla buluşup geç gelince beni arayamayıp, evde Atalay'ı sıkıştırmasınlar. Zaten evi kendilerince düzenliyorlar, her koydukları şeyi geri kaldırıp eski istediğim yerine koyuyorum. Zaman kalmadıkça "neyse ben bunları haftasonu eski yerlerine koyarım" deyip kendimi teselli ediyorum.

3. Beş, altı, yedi : Hiç birşeye ellemiyorum. Bıraktım istediklerini istedikleri yere koysunlar, faturaları ödesinler, akbilimi doldursunlar, canları sıkılınca etimi cimcirsinler:) Bıraktım dağınık kalsın. Mutlu oldum ben böyle.

4. Geri sayım, son 2 gün : E nolcak şimdi annemler gidince? Sanki ben değilim 10 yıldır İstanbulda tek başıma kalan. Bildiğim herşeyi unuttum sanki. Sanki onlar gidince kurabiye bile yapamayacağım. (Annemin tarif defterimi koyduğu yeri bulamayacağımdan söylemiyorum bunu :) )  Böyle bir kaşık bal çalmak gibisi yok valla, peh ! :(

Zormuş aslında böylesi ama alışınca anlamıyormuş meğer insan. İstanbulda yaşamak, ayaklarının üstünde durmak zormuş be... Olsun kızkıza, omuz omuza yapmışız bir şekilde işte.. Birbirimizin küçük ailesi olduk biz de zamanla.. Böyle böyle çok güzel dostlarım oldu benim.. Hepsi de ailemin bir parçası..

Esprik bir yazı olsun demiştim ama sonunda duygusala bağladım yine iyi mi?!

Peki o zaman, küçük bişi.. Annemin eline bugün ulaşacak bonny-food siparişimin fotoğrafı...